Ku: Wangsa Susena, S.Pd.I.
Sasih Dzulhijjah minangka sasih nu diagungkeun ku Alloh S.W.T.. Sabab dina sasih ieu nyutat hiji kajadian sajarah anu kacida mundelna nu kedah janten pelajaran sareng tuladaneun pikeun kahirupan urang sadayana. Nyatana sajarah pengorbanan hiji hamba nu mulia tur agung, nyatana Kanjeng Nabi Ibrohim Kholilulloh As. Nu réla ngorbankeun sagala nu dipibanda tug dugi ka putra nu dipikadeudeuh dipikanyaah tur di pikameumeutna ikhlas tur réla dikurbankeun geusan ngahontal karidhoan nu Maha Kawasa. Sakumaha dawuhan Alloh S.W.T.. Dina Al- Qur’an Surat Ash-shofat ayat 102 dugi ka ayat 107:
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِوَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ
“Maka nalika Nabi Isma’il AS. Geus sawawa dewasa, tuluy Nabi Ibrohim AS. Sasauran:’Duh anaking saéstuna Ama diparéntah ngaliwatan impian pikeun meuncit hidep anaking. Tah..! ayeuna prak pikirkeun kumaha alusna ceuk hidep anaking?. Pok Kanjeng Nabi Isma’il sasauran: ’Duh Ama prak énggal geura laksanakeun naon anu tos diparéntahkeun ka gamparan Ama, ku kersaning Alloh Ama bakal mendakan putra kalebet kana golongan jalmi-jalmi anu sabar………’”.
Dua hamba nu keur diuji ku Alloh S.W.T.. Tapi duaanana teu gimir teu ringrang teu ragu sagala paréntah anu datang ti Nu Maha Kawasa langsung dilaksanakeun. Kahiji Kanjeng Nabi Ibrohim AS.anjeunna ngagaduhan prinsip hirup, yén sagala nu aya timimiti harta banda, putra garwa, tug dugi ka diri pribadina éta mangrupakeun amanat, mangrupakeun titipan sadayana ogé milik Alloh s.w.t.. Manusamah teu ngaboga-boga ukur ngagaduhan tugas pikeun mulasara, ngajagam, ngariksa ogé ngamanfaatkeun kalayan sakumaha mistina, miturut kahoyongnu maparinanana nyatana Alloh S.W.T..
Kukituna nalika anjeunna di uji ku Alloh diperedih sangkan ngurbankeun putra nu di pikameumeutna putra tunggal nyatana Kanjeng Nabi Ismail AS, anjeunna teu talangke hararese langsung tumut tunduk turut kana paréntah Alloh S.W.T.. Sanaos akhirna Nabi Ismail As nu badé dikurbankeun téh ku Alloh di gentos ku hiji domba ghibas. Sahingga perilaku kanjeng Nabi Ibrohim AS. téh jadi syaré'at kasunahan pikeun nu mampu ngalaksanakeunana diantara urang sadaya salaku umat Kanjeng Nabi Muhammad SAW.
Mun seug téh Nabi Ibrohim as. Tulus ngorbankeun putrana nyatana Kanjeng Nabi Isma’il AS. Tur ku Alloh teu digentos ku domba ghibas téa. Meureun syaré'at kasunahan kurban téh lain domba jalu, tapi anak lalaki diantara urang sadayana. Cacak- cacak ku domba hiji ogé nu hargana moal sajuta-sajuta acan geus hese beleke, komo lamun ngurbankeun putra pameget nu dipikameumeut, nu sholéh, nu bageur, nu salilana jadi buah soca kembang ati panineungan, pamepes haté nalika lungse cape, pangbeberah manah nalika keur susah jeung bungah, pasti bakal mikir dua kali rek ngorbankeunana ogé, meureun hese na ogé lain beleke deui tapi hesena make kabina-bina hesena beak karep. Terkecuali ka kolot nu boga anak jalu nu Bengal nu salilana nyusahkeun baé, tah étamah jiga satuju kana syaré'at kasunahan ieu, pamadeganana tinimbang nyusahkeun baé nu jadi kolot mending dikurbankeun ngarah teu nyusahkeun deui. Tapi ieu ogé pasti bakal jarang ayana.
Nu kadua ujian pikeun Kanjeng Nabi Ismail AS. di uji dina naon ? di uji dina kasabaranana, yén dugi kamana anjeuna nurut tumut dina babaktina ka nu janten sepuh, hal ieu kacida badagna pelajaran nu jadi tuladaneun urang, yén urang téh dina raraga babakti ka sepuh urang, kudu toh pati jiwa raga, komo hal éta téh mangrupakeun paréntah Nu Maha Kawasa. Urang tiasa niténan Kumaha sasauranna Kanjeng Nabi Ismail AS nalika diuningakeun ka anjeunna, yén anjeunna téh kedah dikurbankeun, anjeuna sasauran:
“Duh Ama nyanggakeun sadaya-daya geura prak laksanakeun, sok komo upami éta paréntah datangna ti Nu Maha Agung, mudah-mudahan putra sing kalebet kana golongana jalma-jalma nu dipaparin kasabaran….prak énggal laksanakeun éta paréntah téh, ngan pamundut ti putra ka gamparan ama, gunakeun peso nu seukeut ngarah putra teu lila ngarasa nyerina dipeuncit.
Kadua, putra nyuhunkeun pamundut, ciumkeun raray putra kana taneuh supados raray putra teu katingali ku Ama, tur gamparan ama teu asa-asa dina meuncit putra, sabab inggis ku bisi, rempan ku kaayaan nalika ama ningal raray putra ama jadi teu ikhlas teu tega dina ngorbankeun nu janten putra.
Katilu pamundut mugia geutih putra ulah dugi ka muncrat, mancawura, komo dugi ka ngabaseuhan raksukan ama, supados ambu hajar téh teu sedih, sabab saupamina geutih putra nempel di raksukan ama, geus pasti nalika ambu hajar ningali kana raksukan anu pinuh geutih putra, putra teu ngaharepkeun bakal ngundang kana kasedih ambu hajar,
Kaopat, pamundut mugia, ambu hajar sing di tebihkeun kana riungan barudak ngora nu sayuswa reujeung putra, sabab ku ningali riungan budak ngora nu sayuswa reujeung putra, tos pasti bakal kabayang-bayang putra téh dina soca anjeunna.,”
Subhanalloh…..! sasauran hiji putra anu sholéh dina ngabuktikeun babaktina kanu janten sepuh, dugi kaanjeunna réla di kurbankeun dina raraga nohonan paréntah Alloh s.w.t.. Reujeung karodhoan Manten-Na.\
Tah..! ayeuna kantun taros ka diri urang sadaya, tos dugi kamana babakti urang kanu janten sepuh téh ? naha seueur bakti atanapi seueur nganyeuri ? naha seueur méré kabungah atanapi kasusah ?.sabab sepu urang kacida isan ageing jasana dina ngurus ngatik ngadidik ngajeujeuhkeun ti awit urang alit tug dugi ka urang ayeuna, terutami ibu nu ngakandung salami salapan bulan, bapa ngayuga dina salami éta teu wareg tuang, teu tibra sare, ti peuting nyaring, tii berang hariwang dina ngantos urang lahir gubrag ka alam dunya. Ku kituna urang ulah petot-petot urang ngadu’a mugia sepu urang sing dihapunten dosana sing dipikaasih dipikadeudeuh ku Alloh s.w.t. sakumaha aranjeuna mikadeudeuh mikaasih urang sadayana. Amin Ya Alloh Ya Robbal ‘Alamin.
Atuh dina raraga urang ngabuktikeun bakti urang ka Alloh, urang taros ka diri urang urang manahan ku sorangan. Naha salami ieu téh urang melak kata’atan atanapi melak kama’shiyatan ?, naha salami ieu téh urang téh seueur ngalakonan ibadah naha ngalakonan lampah salah ? tos sabaraha harta banda urang nu di korbankeun pikeun nulungan agama Alloh ? tos naon baé nu di korbankeun téh ? urang kedah saimbang antawis pengorbanan urang sareng naon anu disuhunkeun ku urang ka mantena, ulah dugi ka paneda urang pangabutuh urang kapeluan urang sadayana di gebrokeun sadayana di pasrahkeun ka Alloh sangkan nulungan ka urang, sangkan nyumponan pangabutuh urang. Tapi kana panitah Alloh, salilana urang nukang nonggong, salawasna urang ngajauhan malah teu malire-malire acan. Na’udzu billahimin dzalik. Iman sanés ucapan wubgkul imansanés aku-akuan wungkul, tapi kedah dibuktoskeun ku laku lampah, kedah dibuktoskeun ku amaliah, sareng ku pangurbanan.
Wallohu A'lam.
Subang,07112010
Sasih Dzulhijjah minangka sasih nu diagungkeun ku Alloh S.W.T.. Sabab dina sasih ieu nyutat hiji kajadian sajarah anu kacida mundelna nu kedah janten pelajaran sareng tuladaneun pikeun kahirupan urang sadayana. Nyatana sajarah pengorbanan hiji hamba nu mulia tur agung, nyatana Kanjeng Nabi Ibrohim Kholilulloh As. Nu réla ngorbankeun sagala nu dipibanda tug dugi ka putra nu dipikadeudeuh dipikanyaah tur di pikameumeutna ikhlas tur réla dikurbankeun geusan ngahontal karidhoan nu Maha Kawasa. Sakumaha dawuhan Alloh S.W.T.. Dina Al- Qur’an Surat Ash-shofat ayat 102 dugi ka ayat 107:
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِوَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ
“Maka nalika Nabi Isma’il AS. Geus sawawa dewasa, tuluy Nabi Ibrohim AS. Sasauran:’Duh anaking saéstuna Ama diparéntah ngaliwatan impian pikeun meuncit hidep anaking. Tah..! ayeuna prak pikirkeun kumaha alusna ceuk hidep anaking?. Pok Kanjeng Nabi Isma’il sasauran: ’Duh Ama prak énggal geura laksanakeun naon anu tos diparéntahkeun ka gamparan Ama, ku kersaning Alloh Ama bakal mendakan putra kalebet kana golongan jalmi-jalmi anu sabar………’”.
Dua hamba nu keur diuji ku Alloh S.W.T.. Tapi duaanana teu gimir teu ringrang teu ragu sagala paréntah anu datang ti Nu Maha Kawasa langsung dilaksanakeun. Kahiji Kanjeng Nabi Ibrohim AS.anjeunna ngagaduhan prinsip hirup, yén sagala nu aya timimiti harta banda, putra garwa, tug dugi ka diri pribadina éta mangrupakeun amanat, mangrupakeun titipan sadayana ogé milik Alloh s.w.t.. Manusamah teu ngaboga-boga ukur ngagaduhan tugas pikeun mulasara, ngajagam, ngariksa ogé ngamanfaatkeun kalayan sakumaha mistina, miturut kahoyongnu maparinanana nyatana Alloh S.W.T..
Kukituna nalika anjeunna di uji ku Alloh diperedih sangkan ngurbankeun putra nu di pikameumeutna putra tunggal nyatana Kanjeng Nabi Ismail AS, anjeunna teu talangke hararese langsung tumut tunduk turut kana paréntah Alloh S.W.T.. Sanaos akhirna Nabi Ismail As nu badé dikurbankeun téh ku Alloh di gentos ku hiji domba ghibas. Sahingga perilaku kanjeng Nabi Ibrohim AS. téh jadi syaré'at kasunahan pikeun nu mampu ngalaksanakeunana diantara urang sadaya salaku umat Kanjeng Nabi Muhammad SAW.
Mun seug téh Nabi Ibrohim as. Tulus ngorbankeun putrana nyatana Kanjeng Nabi Isma’il AS. Tur ku Alloh teu digentos ku domba ghibas téa. Meureun syaré'at kasunahan kurban téh lain domba jalu, tapi anak lalaki diantara urang sadayana. Cacak- cacak ku domba hiji ogé nu hargana moal sajuta-sajuta acan geus hese beleke, komo lamun ngurbankeun putra pameget nu dipikameumeut, nu sholéh, nu bageur, nu salilana jadi buah soca kembang ati panineungan, pamepes haté nalika lungse cape, pangbeberah manah nalika keur susah jeung bungah, pasti bakal mikir dua kali rek ngorbankeunana ogé, meureun hese na ogé lain beleke deui tapi hesena make kabina-bina hesena beak karep. Terkecuali ka kolot nu boga anak jalu nu Bengal nu salilana nyusahkeun baé, tah étamah jiga satuju kana syaré'at kasunahan ieu, pamadeganana tinimbang nyusahkeun baé nu jadi kolot mending dikurbankeun ngarah teu nyusahkeun deui. Tapi ieu ogé pasti bakal jarang ayana.
Nu kadua ujian pikeun Kanjeng Nabi Ismail AS. di uji dina naon ? di uji dina kasabaranana, yén dugi kamana anjeuna nurut tumut dina babaktina ka nu janten sepuh, hal ieu kacida badagna pelajaran nu jadi tuladaneun urang, yén urang téh dina raraga babakti ka sepuh urang, kudu toh pati jiwa raga, komo hal éta téh mangrupakeun paréntah Nu Maha Kawasa. Urang tiasa niténan Kumaha sasauranna Kanjeng Nabi Ismail AS nalika diuningakeun ka anjeunna, yén anjeunna téh kedah dikurbankeun, anjeuna sasauran:
“Duh Ama nyanggakeun sadaya-daya geura prak laksanakeun, sok komo upami éta paréntah datangna ti Nu Maha Agung, mudah-mudahan putra sing kalebet kana golongana jalma-jalma nu dipaparin kasabaran….prak énggal laksanakeun éta paréntah téh, ngan pamundut ti putra ka gamparan ama, gunakeun peso nu seukeut ngarah putra teu lila ngarasa nyerina dipeuncit.
Kadua, putra nyuhunkeun pamundut, ciumkeun raray putra kana taneuh supados raray putra teu katingali ku Ama, tur gamparan ama teu asa-asa dina meuncit putra, sabab inggis ku bisi, rempan ku kaayaan nalika ama ningal raray putra ama jadi teu ikhlas teu tega dina ngorbankeun nu janten putra.
Katilu pamundut mugia geutih putra ulah dugi ka muncrat, mancawura, komo dugi ka ngabaseuhan raksukan ama, supados ambu hajar téh teu sedih, sabab saupamina geutih putra nempel di raksukan ama, geus pasti nalika ambu hajar ningali kana raksukan anu pinuh geutih putra, putra teu ngaharepkeun bakal ngundang kana kasedih ambu hajar,
Kaopat, pamundut mugia, ambu hajar sing di tebihkeun kana riungan barudak ngora nu sayuswa reujeung putra, sabab ku ningali riungan budak ngora nu sayuswa reujeung putra, tos pasti bakal kabayang-bayang putra téh dina soca anjeunna.,”
Subhanalloh…..! sasauran hiji putra anu sholéh dina ngabuktikeun babaktina kanu janten sepuh, dugi kaanjeunna réla di kurbankeun dina raraga nohonan paréntah Alloh s.w.t.. Reujeung karodhoan Manten-Na.\
Tah..! ayeuna kantun taros ka diri urang sadaya, tos dugi kamana babakti urang kanu janten sepuh téh ? naha seueur bakti atanapi seueur nganyeuri ? naha seueur méré kabungah atanapi kasusah ?.sabab sepu urang kacida isan ageing jasana dina ngurus ngatik ngadidik ngajeujeuhkeun ti awit urang alit tug dugi ka urang ayeuna, terutami ibu nu ngakandung salami salapan bulan, bapa ngayuga dina salami éta teu wareg tuang, teu tibra sare, ti peuting nyaring, tii berang hariwang dina ngantos urang lahir gubrag ka alam dunya. Ku kituna urang ulah petot-petot urang ngadu’a mugia sepu urang sing dihapunten dosana sing dipikaasih dipikadeudeuh ku Alloh s.w.t. sakumaha aranjeuna mikadeudeuh mikaasih urang sadayana. Amin Ya Alloh Ya Robbal ‘Alamin.
Atuh dina raraga urang ngabuktikeun bakti urang ka Alloh, urang taros ka diri urang urang manahan ku sorangan. Naha salami ieu téh urang melak kata’atan atanapi melak kama’shiyatan ?, naha salami ieu téh urang téh seueur ngalakonan ibadah naha ngalakonan lampah salah ? tos sabaraha harta banda urang nu di korbankeun pikeun nulungan agama Alloh ? tos naon baé nu di korbankeun téh ? urang kedah saimbang antawis pengorbanan urang sareng naon anu disuhunkeun ku urang ka mantena, ulah dugi ka paneda urang pangabutuh urang kapeluan urang sadayana di gebrokeun sadayana di pasrahkeun ka Alloh sangkan nulungan ka urang, sangkan nyumponan pangabutuh urang. Tapi kana panitah Alloh, salilana urang nukang nonggong, salawasna urang ngajauhan malah teu malire-malire acan. Na’udzu billahimin dzalik. Iman sanés ucapan wubgkul imansanés aku-akuan wungkul, tapi kedah dibuktoskeun ku laku lampah, kedah dibuktoskeun ku amaliah, sareng ku pangurbanan.
Wallohu A'lam.
Subang,07112010
Tidak ada komentar:
Posting Komentar